مریم لامعی هروانی، نقاش ایرانی در نمایشگاه آرت دبی ۲۰۲۵

 به گزارش راوی، برخی هنرمندان در تکنیک مهارت دارند. برخی دیگر در پی زیبایی‌اند. اما مریم لامعی هروانی، نقاش ایرانی که امسال در آرت دبی آثارش را به نمایش می‌گذارد، راه متفاوتی را برگزیده است.

از ۱۸ تا ۲۰ آوریل، با پیش‌نمایش‌هایی در ۱۶ و ۱۷ آوریل، آثار او در یکی از معتبرترین نمایشگاه‌های هنری منطقه حضور دارد. اما او نه با هیاهو، بلکه با نیرویی آرام و نادیدنی آمده که نمی‌توان آن را نادیده گرفت.

او خود را این‌گونه معرفی می‌کند: «من مریم لامعی هروانی هستم، نقاش ایرانی که میان سنت و گسست گام برمی‌دارد.» آثارش بازتاب هندسه‌ دقیق نگارگری ایرانی است، اما در همان محدوده باقی نمی‌ماند. او این ساختارها را باز می‌کند، زخمی می‌کند، در آن‌ها جان می‌دمد.

او می‌گوید: «من وارد دنیای هنر نشدم، بلکه هنر من را بلعید.»

مریم برخلاف بسیاری، ناگهان و به‌طور غریزی در دنیای هنر غرق شد. «نقاشی مرا خواب دید. کودکی بودم که دنیا را آن‌طور که بود نمی‌دید، بلکه آن‌طور که احساس می‌شد، درک می‌کرد.»

سبک او؟ قطعاتی گسسته، مکث‌هایی در روایت، تنش‌هایی که حس می‌شوند. او داستان را کامل نمی‌گوید، بلکه آن را تکه‌تکه ارائه می‌دهد—عاشقانی که به هم نمی‌رسند، پرندگانی که در‌ پرواز منجمد شده‌اند، چشم‌هایی که هرگز به هم نگاه نمی‌کنند.

نمایش آثار او در آرت دبی صرفاً یک موفقیت حرفه‌ای نبود، بلکه فرصتی بود برای گفت‌وگو با جهان. او می‌گوید: «برایم مثل آن بود که آرام در اتاقی شلوغ حرف بزنی و کسی صدایت را بشنود.»

به باور مریم، هنر باید اعتراف باشد، نه نمایش. او می‌گوید: «زبان بصری خودت را پیدا کن، حتی اگر با جملات شکسته آغاز شود. از تکرار نترس.»

الهام او از مکان خاصی نمی‌آید. بلکه از درون است. «من با سکوت الهام می‌گیرم. گاهی آواز می‌خوانم—نه برای اجرا، بلکه برای شنیدن احساسات در غیاب تصویر.»

او باور دارد: «ما فراموش کرده‌ایم چگونه مکث کنیم. هنر، ما را وادار می‌کند توقف کنیم، احساس کنیم، بی‌آنکه نیاز به حل مسئله باشد. هنر آخرین آینه‌ صادق ماست.»

در حال حاضر، مریم مشغول همکاری بزرگی با استارباکس در سطح جهانی است—فرصتی برای نمایش هنر ایرانی در بستری معاصر و جهانی.

او آمده تا تصویر نکشد؛ بلکه حضور را ثبت کند. اگر می‌خواهید این حضور را از نزدیک ببینید، به نمایشگاه او در آرت دبی ۲۰۲۵ سر بزنید.